End of My Norwegian Life

I know, it is quite late to write a post like that right now, but I did not finish my blog of my exchange year in Norway and that truth makes me feel uncomfortable. In addition, makes me feel like I disappointed the people I left in Norway with the half of my heart.

So here I am, writing my blog. In Turkey. I am at somewhere that I am supposed to call “home”, but I am not so sure where my home is. But this feeling is something that I am going to talk about later.

First of all, I have spent my last 2 weeks in Norway by saying goodbye to people I love. There were so many goodbye parties and meetings in a row. I also got a lot of gift, which is gonna remind me Norway all the time.

I had spent the most special moments of my exchange year&my life, both with my family and friends. I have understood that how lucky I am, and how much we loved eachother. Most of my last days passed by having farwells and crying.

I had to leave my home on 23rd June to have AFS End of the Year camp with the exchange students of Region 2. My last night and day at home were pretty weird. At the last night, we looked at all the pictures that we have taken since I came Norway, from the beginning to the end. It was weird to see how fast the time went out and how many memories we had. “Tida flyr!” It was difficult to hold my tears in my eyes, but I made it and the night did not end up with crying. The morning of 23rd was the worst. I swear, it was the worst day ever. EVER. I woke up early and tried to empty my old room. I was not even done with my luggage, and there was just a couple of hours left in Nötteröy. I even sent another box full of clothes to Turkey, just 45 min before I left the house!

Then, my family drove me to the trainstation. I was going to take the train at 15.59 to Holmestrand, where we were going to have our last camp with AFS Norway. Here comes the hardest part. I hugged the family members one by one. Aaaand started to cry. There are some moments which it is so hard to talk and you feel like something is stucked in your throat and you feel the pain in your heart and your eyes burn because of the tears… My last moment at the Tönsberg trainstation was like that. It was SO hard to say goodbye to my mamma, pappa and brothers. I can not even explain how much I miss them.

Something happened and I found myself at the train with Katie, both of us were crying. I hated every single thing on that 20-minute train journey to Holmestrand. I knew that it was not the last time that I used the train in Norway but I hated the feeling that I won’t be able to do that traintrip again for a long long time. I knew that I am going to see my family again but I hated that I do not know when I am going to see them again. I knew that Norway will always be in my heart but I hated that it is going to be so far away from me.

Later, we got Holmestrand. We met the others and some new AFS volunteers. I wasn’t even excited for the camp. It was supposed to be the hardest and worst camp ever. Why did everything have to be so hard at the end?

I must say that the camp was pretty nice. It was not the best but the volunteers have done everything to make us cheer and feel a little bit better. Also, it was cool to be all together again, the region 2 squad. Even though it was the last time that we reunioned.

We all had the same feelings; excitement, fear, sadness and happiness. We have always been feeling the same way during the whole year and we always helped each other.

I must accept that it is always fun to be with exchange students, especially when we all are close friends. So I had great time at the camp. Even the weather was not so good, we tried to enjoy every second of it. There were classical AFS activities and games along with lots of snacks. We had a plenty of free time and I have no idea about how many flags that I have signed on.

We woke up at 7 o’clock the next morning, on 24^th June. And it was the last time that we could sleep because we were going to meet ALL THE OTHER AFSERS at the airport. It didn’t matter what time we had flight, we had to spend all the day at the airport waiting for the others’ flights and saying good bye to everyone one by one. So, we left the house that we have been staying at 1 in the morning on 25^th June. We got the airport at 3 in the morning, we saw all the other people who have lived in northern, southern, western and mid-Norway. I have never seen many of them since the first camp in Oslo on 14-16 August 2015! Almost 1 year later, we could be all together. It was crazy, more than a hundred students and more than 200 suitbags filled the airport! Everyone was laughing, hugging each other, having reunions and so on! It was one of the best moments of my whole year. We first said goodbye to Italy and Mexico, at 4 and 5 in the morning. It was so hard. I had so many friends who come from different countries. But the groups were not going back to their home countries at the same time, so that means there were so many farewells with 30 min-1 hour breaks between each. Luckily, Turkish gang had their flight at 11.15 in the morning and did not have to wait at the airport all day long (We have waited 6 hours though). Around 9 a.m, the AFS volunteers said that we, the Turks should get all our stuff and start to say goodbye to our friends. We were all upset. I woke up some friends who was sleeping on the airport ground. Everyone should have said goodbye to me! Some of our really close friends came to the gates with us. Some did not. I have never really talked to some of the exchange students, and there were some that I have been keeping the contact during the year but we were not able to meet up. I hugged people, I cried, they cried, we gave promises to see each other one day.

Saying goodbye has never hurt that much, leaving a place was never that hard. We went through the x-rays, went to our gate, and waited for our plane. Just 5 of us, 5 Turks. I was so sad and I was not even able to go shopping at the Tax-free! :D

We got on the plane, talked in Turkish to the cabin crew. The cabin crew and pilot were Turkish since we flew with Turkish Airlines. We ate Turkish food on the plane, everything I tasted, tasted like “home”. I started to get really excited to see my home again.

Norway was like a dream. When we got out of the plane, the dream has ended. Turkey felt like a nightmare and we all were culture shocked. I was crying and yelling in Norwegian. The Turkish people stared at us like we were aliens. I have never been so disturbed and uncomfortable by my own people. I have spent 6 more hours at the airport with my Turkish exchange students friends and we actually were demolished. I know that I sat at the Starbucks and watched the people around me for hours, like “What the f*** are they doing? Why are they doing this? Is it Turkish culture? Why are they talking like that?” and so on. We felt like the people around us were listening to us and trying to hear what we say, so we decided to talk in Norwegian. It was also hard to turn back talking in Turkish and I answered people around me in Norwegian a couple of times. For example, I said “Unnskyld (sorry)” to a woman that I accidentally crashed at the lady’s room and I said “Takk (thanks)” to the barista at Starbucks. My brain was like washed and I was just able to talk in Norwegian, not Turkish and I feel like I have no energy to do anything.

I think it was not the best decision to take another plane lonely to my home city, Samsun. Because the Atatürk Airport is maybe one of the most busy airports in the world and in Turkey, and there were so many kinds of people at the airport. I mean, Turkey is not a small country and the Turkish culture is huge. The people are all different from west to east and from south to north. Ataturk Airport has flights to all over Turkey, as it has flights to all over the world. So, it is okay to be culture shocked at the Ataturk airport.

I safely made home. I was at the airport in my city around 00.00. I was acceptably so tired. I was awake for 42 hours and was not able to shower for 2 days. I felt disgusting, dirty and tired. Some of my family was at the airport to pick me up: My dad, mom, brother, twin cousins, aunt and grandma. I had the best feeling ever, when my 9-year-old twin cousins broke the security and ran to me while I was waiting for my luggage. Unfortunately, my luggage did not come to Samsun with me! I was so nervous, yelling at the airport employee, trying to call Ataturk airport, running from one gate to an other one, crying and so on. I thought there was a problem at the Ataturk airport. Because I gave my luggage at Oslo Airport and it was supposed to come to Samsun.  We connected the flights and the other Turks got their bags in their home cities. I thought it was somewhere at the Ataturk airport and I was so mad at Turkey in that moment. I felt like everything goes wrong in this stupid country, they are not even able to bring my suitcase and they always make mistakes. I blamed Turkish airlines and airports. Later we learnt that my suitcase has actually never came to Turkey with me, and it stayed in Oslo! So it was not Turks’ fault, it was Norway’s fault. 1 week after I came to Turkey, I got my suitcase back with Freia chocolate and macarell i tomatsaus in it. Even my brown cheese survived!

So, this was my journey back home. Full of anxiety and stuff…

It has been almost a month since I left Norway. I left my second home behind me, but I brought everything and everyone that I love in my heart. I left my best friends in Norway, to see my best friends again. I left my family to see my family. I left Norwegian culture, to live Turkish culture again. I stopped talking in Norwegian, to talk in Turkish. My whole life changed one more time, and there is no way back.

Now, I am back in Turkey. Everyone asks me which one is harder: To leave Turkey or to leave Norway. Actually everyone knows the answer. When I left Turkey, I knew that I will be back one day. I knew that I will come back to my same life. But when I left Norway, I did not know when I will be back again. I am not even sure that I will be back one day.

Now, I am back in Turkey. Some of my friends are in Norway. Some of them are in Americas, across the ocean. Some of them are in Asia, in Oceania, in Europe. I don’t even live close to Turkish exchange students and I am not even at the same time zone with my friends.

Now, I am back in Turkey. I am somewhere where I have to be more Turkish and less Norwegian. I have brought some Norwegian habits with me, and I do not have some of my Turkish habits anymore. I am back in Turkey as a half Norwegian and half Turkish. I am criticizing the Turks and Turkish culture and Turkey unwillingly. I am quite sure that they also criticize my Norwegian habits though.

Now, I am back in Turkey. I am somewhere that I am supposed to call “home”. I don’t know where my home is anymore.

This is my last post on this blog. I loved being a blogger and I am totally sure I will continue to write, just not on this website. Before I finish this writing, I should say thank you to some people who have changed my life, effected me and helped me to be “me”.

First of all, I say thanks to my wonderful (host) family. This year wouldn’t be the same without you guys parenting me. Thank you for giving a place in your house and your hearts.

Thank you mamma, for being a perfect girl-mamma, even though you have never had a biological daughter before, you did a great job for me. Thank you for your good night hugs and your wonderful deserts. You have huge and warm heart which has place to everyone. Thank you for being with me and helping me to go through this adventure.

Thank you pappa, for being my second dad. You are the most supportive person I have known and I loved every single small talk with you. Thank you for driving me to the bus stop when it rains a lot and it is not able to walk. Thank you for letting me to help you to make the dinner and thank you for being interested in solving my problems.

Thanks to my brothers, it was not always easy to get on well but I enjoyed to be your storsøster and to be the only girl in the house. I could only spend 20 days with you Fredrik, but those days were the first days in Norway and I think they were important days. So thank you for being my first friend in Norway, helping me with school stuff, showing me around, teaching me the transportation and introducing me to your own friends. Thank you, William for being the best chef I have known and teaching your kitchen skills to me. Even we sometimes had disagreements; it was nice and funny to be your sister. By the way, it is 22^nd July and your birthday so I want to celebrate you here! Gratulerer så mye med dagen! Du må kose deg masse i dag i USA. And my youngest brother, thank you Victor, for being my lillebror. I would probably be more homesick without you. It was so nice to have a brother who is so similar to my own brother in Turkey. I love fredag-kos with you and I still try to do your potetgull and brus tradition in Turkey. Potato chips here are not as good as potetgull in Norway, though!

I want to thank to my classmates. My first deskmate Caroline, my FRIK friends Lea and Ingvill, the other lovely girls, Amber, Jenny, Karin, Bettine, Vilde, Amalie, Aleksandra and Johanne, my second deskmate Andreas, and the others! Thanks for being my best friends. I wouldn’t learn Norwegian that fast without you. I learnt a lot from you guys and thank you for making me feel like I am not different than you. Thank you for letting me to get into your “social bubble” and having me in your girl squad.

Thanks to my exchange student friends. Thank you Katie, for living on the same island with me! You were the one who meets me when I need someone to talk and thanks for listening to me every time. Thank you for coming to Tromsö with me and being a sister to me. Thank you Tijana, for being Serbian! You should keep doing this :D Thank you for being at the same school with me, thanks for our cultural similarities and our mutual history. Thank you for taking care of me and thanks for the Rakija at Ufuk’s party;) Thank you Vestfold gang, Katie, Tijana, Chiara, Xavier and Ufuk (I am gonna thank you later, bro, keep calm). Thanks to everyone in Region 2! I love you guys.

Thanks to my AFS contact person, Francisca Moe. You have become my idol, and I really want to see you again. Please kiss your baby boy for me. I know he is so young but I hope he is going to remember me. It will be nice to see how big he will become when I visit you again. Thank you for all your help. I couldn’t ask for a better contact person.

Thanks to our family friends. Engvik Family, Fadum Family and Mees Family. Thank you for our daytrips, hyttatur, coffee&cake nights. Thank you for teaching me how to ski and how to survive in Norwegian winter. Thank you for teaching me Norwegian games. Thank you for being patient while I was learning Norwegian. You guys are awesome and I hope to hold our contact, I can’t wait to see you again.

Thanks to choir and my kormor Kristin! I already miss choir Thursdays and I can’t wait to listen to you again.

Thanks to the friends that I have met at FRIK nights. My Friday nights got meaning with Frik friends and I learnt as much as I enjoyed. Thanks Petter, for being my guy best friend in Norway. It was always so nice to talk to you and discuss issues. I enjoyed sitting next to you on the bus every Tuesday morning and I already miss our coffee meetings. Thanks Helene, for helping me both with the choir and school. You are an amazing girl with a wonderful voice and you should keep singing. You are always happy and making the people around you happy.

Thanks to some other host families. Thanks to the Bell Family (Ufuk’s) for having me at your house really often! Thank you for American breakfast on Sundays and making me feel like another daughter to you. Thanks for inviting me to your thanksgiving dinner. Thanks Einar (Ufuk’s host brother) for being another brother to me. And please, kiss Sheldon Cooper (the dog) for me. You guys rock and I miss you so much. Thank you, other Fredrik (Ufuk’s best friend in Norway) for your friendship. You are a nice guy and I am really sad that I was not able to see you in Hatay when you visited Ufuk. Thanks to Aasmundtveit Family (Chiara’s), especially to Chiara’s twin sisters Maria and Hanna. We became good friends lately and I feel regretful that we did not see each other more often. But I am so thankful to know you girls!

Thanks to the Turks. Thank you Alya, for being just one phone call away from me. Thank you Doğa and Alkım, for being with me at my Oslo trips. Thanks for that Turkish night, that we have made Mantı and had sleepover. Thanks to Ufuk, for being my elder brother, taking care of me at every single day and night that we were together, being one of my best friends for the rest of my life. Thank you for talking to me in Turkish when I need. Thanks for sleepovers that I had at your host house. It’s heartbreaking that you live so far away from me right now. We used to be able to see each other so often, just with a 20-minute train trip which costs 62 NOK. I hope to see you soon.

And finally, thanks to AFS volunteers. I am not sure if she is going to read this post, but I should say that Synne Sørensen is the best AFS volunteer ever. Dear Synne, if you read this post, please let me know. Thank you for being with us at every AFS camp and making me laugh. Thanks to AFS Turkey and Norway for giving me this chance. Thanks for the camps, meetings, activities, and all the e-mails that we got during the year. AFS has changed my life forever.

Thanks, Norway. You are beautiful. See you later.

This is my last post on this blog. I will continue to write on another blog and I will let you guys know when I create a new one. I will always check this blog in case that I get some new readers who wants to ask me about Norway and exchanging. Thanks to everyone who have read my blog and commented. That means a lot to me.

It is not a goodbye, just a “see you later!”

Last 23 - Choir

Hey guys! So, I really want to post some English writings on my blog, even though I am not so proud of my English. But there is some stuff that I really, really would love to tell everyone I know. So this writing must be in English this time! Caution: This writing is full of emotions. It contains my feelings. Actually, my feelings on everything! But mostly, about going back to Turkey. So, get ready.

You know that I am/was singing in a choir here. It is a part of my life in Norway. Every thursday, I took the bus directly from school to BMS (Borgheim Menighets Senter) and ate my dinner there with my friends. Almost every thursday, the food came later than it was supposed to come and we ate in a hurry while the others were setting the chairs in the right order. My host mom got ready to play piano. Our choir chef, kor-mor Kristin rang her bell and said 'now we should start!'. Sometimes we tried to eat and warm up at the same time. Every thursday, we had something new. A new song, a new exercise, a new consert or show to look forward to. I can not even count how many times I sang in the Nötteröy Church with them. Christmas, religious services, Santa Lucia Day, 17th May, confirmations, 'Veiene ute i verden'; the concert that we sang for refugees as a charity work, the Cats Musical, and so on. Every thursday I was so happy to be there with my friends. I went home very inspired and relaxed after every practice. I felt so cool after every concert and show. 

The 17th May concert was really special for me, because I wore the traditional Norwegian clothes and sang the national song of Norway. 'Ja vi elsker dette landet' is the first national song that I know, except from the one that belongs to Turkey. I felt so Norwegian! 

And the Cats musical, oh my god, it was one of the best experiences that I could experience in Norway! A musical, it is just so different than any other concerts. We worked so hard on it, had amazing costumes and make up, and had really fluffy hair for the show! I have never had so much fun. So, maybe some of you are wondering, why am I writing about the choir? The answer is easy.

Today, I said my first 'goodbye' to some people that I really love. We had our last choir practice of the year today. We had BBQ and icecream, we sang and they said good bye to me. We dropped some tears from our eyes. We hugged each other and said 'this is not the end'. It was really heartbreaking. The funny thing is, I did not know that I love choir and the people there that much! It will be so weird without the choir. I don't know what to think and feel. It has been so many days since I came here. And now, less than a month left, 23 days to go. I had my first farewell, it broke my heart. Should it have happened so early? I don't know when I am going to see these people again. 

I am writing this post in English, because I want everyone to understand. To understand how hard it is to be an exchange student. It is not as good as it seems. First of all, I have doubled my life! 2 families, 2 friend-squads, 2 schools, 2 home towns, 2 languages and so on. The worst thing is, I will have to leave one of my lives forever. I can not explain my psycological situation right now, it is just broken! I am changing moods during the day and feeling every single emotion. I have never had more tiring times before, I am just so tired. 

You might say that everything is gonna be allright when I am back in Turkey. And I know, I will feel more normal and I might not have that 'emotion rollercoaster' in my life anymore. But to think about the end of my Norwegian life? It just kills me. It is so hard, the hardest part of my year. And the worst. And the most tiring. And sad. I had to say good bye, I wish it was a 'see you soon', but it wasn't. 

Every good thing has an end and every ending has a beginning. But I am not sure when the beginning is. This choir and all my friends will be always in my heart. I will always tell about you and I will totally listen to you again. I don't know when, but I know it will happen. 

I love you so much, you are the world's best choir! Thank you for an amazing year!

Ja, Vi Elsker Dette Landet! - 17. Mai

Aylarca, hatta Norvec'e exchange ogrenci olarak gelecegimi ogrendigim gunden bu yana bekledigim gun sonunda geldi catti: 17. Mai, Nasjonal Dag, Norvec'in milli bayrami.
1380'den 1814'e kadar Norvec ve Danimarka bir birlik icindeydi, tek bir devlettiler. Napolyon Savaslari sonrasi Danimarka, Norvec'i Isvece vermek zorunda kaldi. Kiel Antlasmasi (Kopenhag'daki kral ve Isvec'in taht varisi Karl Johan arasinda imzalandi) sonucu Norvec, Isvec'e verildi ve kimse Norveclilere ne istediklerini sormadi. Norvec, Danimarka ile olan birlikten Isvec'le bir birlik icine girdi. Norvec artik tek bir devlet olarak goruluyordu ama Isvec'le ortak krallari vardi. Tek bir kisi hem Isvec hem Norvec kraliydi yani. Norvec her ne kadar kendi basina bir devlet gibi gorulse de hala Isvec'e bagliydi. Norvecliler Isvec'e bagli olmaktan hoslanmiyordu ve milliyetcilik ruhuyla hareket ettiler. Belli bir surecten sonra 17 Mayis'ta Norvec kendi anayasasini, bir kac ay sonra da kendi kralini edindi. Bu milliyetcilik akimi cok hizli ilerlememis olacak ki Isvec-Norvec birligi 1905'e kadar surdu. Norvec, 7 Haziran 1905'ten beri tam bagimsiz bir devlet, ama 7 Haziran'i bayram saymiyorlar.
Bagimsizlik Gunu degil de Anayasa gunleri var yani. Turkiye'de neredeyse her ay baska bir gunu kutladigimiz icin bu olay biraz degisik geldi bana.
Bu ozel gunu beklerken geri sayim yapiyorduk 2 aydir zaten. Sonunda geldi catti. Sabah erkenden kalktik, Norvec bayragimizi disari asmisti babam. Masada kirmizi-mavi-beyaz mumlarla kahvalti yaptik. Kahvalti sonrasi giyindik, suslendik, muhtesem bir havayla ve puruzsuz masmavi bir gokyuzuyle bizi bekleyen gune basladik.

Suslenme konusu acilmisken, herkesin facebook'ta da gordugu gibi, 17 Mayista Norvecin geleneksel kiyafetini giydim. Bu kiyafetin adi "bunad". Elbise, ic etek, beyaz ve genis kollu bir gomlek, kemer ve cantadan olusuyor. Gomlek yakasinda, kol dugmelerinde, kemerde ve gogsun tam altinda kalan o boslukta da kocaman gumusler var. Bunadin sekli, deseni, rengi bolgeden bolgeye degisiyor. Benim giydigim de Vestfold bunadiydi.
Bunad sadece ozel gunlerde giyiliyor, mesela Noel arifesi, bir bebegin vaftiz ayini, bir akrabanin 14 yasindaki cocugunun kilisede gerceklesen "confirmation" isimli toreni veee 17. Mai. Yilda sadece bir kac gun giyilen, gercekten ozel bir kostum. Bu kostumu tasimak cok onur vericiydi ve ilk kez kendimi digerlerinden cok da farkli hissetmedim.
Ilk durak kiliseydi cunku koromuz Norvec'in milli marsiyla birlikte bir kac milliyetci sarki soyleyecekti. Boylece Istiklal Marsi disinda ezbere bildigim ilk milli mars Norvec'inki oldu. Kilisedeki mini konser bitince, ilkokul ve ortaokul ogrencileri, okullarina giden otobuslere bindiler. Cunku okullarinda toplanip, benim yasadigim adadaki meydana kadar yuruyeceklerdi. Biz de kilisenin bahcesinde, gunesin altinda onlarin yola cikmasini ve bizim oldugumuz tarafa dogru gelmelerini bekledik. Nøtterøy bandosunun sesini duymaya basladik bir kac dakika icinde. Nøtterøy'de bir suru ilk ve ortaokul var, dolayisiyla yuruyuse katilanlar bir hayli fazlaydi. Sirayla host kardeslerimin okullari da gecip gitti, gecit toreni bitti. Gecit toreninin sonuna katildik ve buradaki baska bir ortaokulun bahcesinde toplandik. Bando hala marslar caliyordu, ogrencilerden biri gunun anlam ve onemini belirten bir konusma yapti. Kiz ayni zamanda ortanca host kardesimin sinif arkadasi ve benim de yakindan tanidigim biri. Yaptigi 17 Mayis konusmasi gercekten cok hostu: Norvec'in farkli etnik gruplarindan, gocmenlerden, Norvecli etnik kokeni olmayanlardan, is arkadasimizin Hindu olabileceginden ve komsumuzun basortusu takabileceginden, birbirimizden cok farkli olsak da 17 Mayisin hepimizin gunu oldugundan bahsetti. Peace vibes ~ Gercekten de etrafima baktigimda, Norvecli olmadigi halde elinde Norvec bayraklariyla kutlayan ve eglenen, hatta bunadlar giyen farkli milletlerden insanlar gordum. Sonra dusundum ve kendimi sorguladim, acaba ben mi kendimi "farkliyim farkliyim" diye sartliyorum?
Daha sonra, 17 Mayista acik olan tek bufeden dondurma almaya gittik. 17 Mayista cok fazla dondurma yendiginden bahsedilmisti daha once, bir de hava muthis olunca tabi ki bol bol dondurma yedik.

Bazi tanidiklar ve dondurma aldigimiz pastanenin onunde

Bu arada saatler neredeyse ogleni gosteriyordu. Dondurma yiyip etrafta gordugumuz tanidiklarla sohbet ettikten sonra eve gittik, biraz dinlenmemiz gerekiyordu tabii ki. O agir bunadlari tasimak ve o ayakkabilarla gun boyu yurumek, ayakta durmak kolay degildi... Evde biraz rahatlamaya calistik, televizyonda Norvec'in farkli kesimlerinden 17 Mayis goruntulerini izledik. Biz burada gunesle kutlarken bazi yerlerde lapa lapa kar yagmasi cok degisikti gercekten.
Sonrasinda tekrar evden ciktik. Annem ve babam, kucuk kardesimin okulunun duzenledigi bir senlikte gorevliydi. Rosanes isimli parkta yiyecek standlari, oyunlar, sahneler, loto makineleri kurulmustu. Kocaman park, cesit cesit bunadla ve cesit cesit insanla doluydu. Cimenlerde uzanip, hotdog ve kek yedik. Neredeyse gunun geri kalani bu parkta gecti diyebilirim.

Aksam yemeginde yine bir aile dostumuzun evine davetliydik. Hep beraber barbeku yaptik.

farkli farkli bunadlar! :)

Gunu gece 11de, sahildeki havai fisek gosterisinde bitirdik. Sahil o kadar kalabalikti ki, bu insanlarin hepsi burada mi yasiyor yani diye dusundum. Daha once hic bu kadar cok sarhos ve yakisikli/guzel insani bir arada gormemistim. Herkes iyi giyimliydi, erkekler takim elbiseli, kadinlar bunadli veya guzel elbiseli. Herkes sarhostu cunku halkin bir kesimi kutlamalara, kahvaltida sampanya icerek basliyordu ve bu alkol alimi gun boyu devam ediyordu. 

Eve cok gec donduk, hemen bunadlar ayakkabilar bir kenara atildi, dus alindi. 18 Mayis tatil degildi. 18 Mayis sabahi herkes yorgun, herkes bitkin... Ama yilimin en guzel gunlerinden biri bu milli bayramdi.

Annem ve babam

Ja, vi elsker dette landet! - Milli marsin ismi ve ilk cumlesi "Evet, bu ulkeyi seviyoruz!"

Bundan sonra 17 Mayisi tekrar kutlar miyim bilmiyorum, ama Turkiye'de Alanya ve Kemer'de kutlamalar yapildigini ogrendim. Alanya'daki Norvec kilisesi de bunadlarla, dondurma ve hotdogla kutlayan yerlerden biri. Ayni zamanda Norveclilerin neden Alanya'ya bu kadar asina oldugunu da cozmus oldum. Alanya'da bu kilise aslinda uluslararasiymis. Yani bu "Sjømans Kirke"nin dunyanin cesitli yerlerinde subeleri varmis, bunlardan biri de Alanya'daymis. Norvecliler, bu kiliselerden herhangi birinde calismak icin basvurabiliyorlarmis, mesela rahip olan biri 1 sene boyunca rahipligini Sjømanskirke'de yapabiliyormus. Bu durum da host annemin piyano calmak icin Alanya'da bulunmus olmasini acikliyor. Bu kiliseler, dindar olsun olmasin, ayni etnik kokenden gelen insanlari bir araya topluyor, yani Norvec halkinin Alanya meraki da boyle gelismis. 

Sehrin Ortasinda Minicik Bir Cennet

Dun aksam havanin muhtesemliginden oturu evde duramadim ve uzerinde bulundugum ada icinde yuruyuse cikayim dedim. Surekli sehir turlari yapan biri oldugum halde, kendi yasadigim adada arabayla gectigimiz noktalar haricinde bir yer gormedigimi soyleyebilirim.
Havalar 25 dereceyi buldu, kuresel isinmaya lanet olsun ki Norvec'te bile bunaliyoruz. Hakikaten bunaliyoruz. -25 dereceyi gordugumuz bir kistan ciktik ve tabii ki sicaklik 20nin ustune cikinca bu bize asiri sicak ve bunaltici geliyor. Son zamanlarda oyle bir yaz havalari var ki, ben dahil herkes surekli havanin nasil guzel oldugundan bahsediyor (bunu tek yapan kisi ben degilim) (evet surekli havadan bahsettigim icin tepki aldim).
Neyse, zaten artik geceleri hava da kararmiyor, bu muhtesem gunlerden faydalanmaliyim diye dusundum. Eminim ki tekrardan yagmur yagacak, cok surmez Norvec'in guzel havasi. Ben de yuruyuse ciktim. Baya bir yurumus olmaliyi ki, koroyla konserlerimizi verdigimiz kiliseye kadar yurudum. Kiliseyi biraz geciyordum ki, anayolun yaninda, agaclarin arasina saklanmis, miniminnacik bir park buldum. Onunden milyon kez gecmeme ragmen daha once hic farketmemistim. Bir heykel, minicik bir gol ve bir kac banktan baska hic bir sey yoktu. Biraz orada oturup dinlenirken fotograf da cektim tabii ki. Neden bilmiyorum ama bu yeri hakikaten cok sevdim, kucucuk bir cennet gibiydi bence. Bilmiyorum bunu okuyanlar ve resmi gorenler ne dusunecek ama ben parkin bu kadar "basic" ve dogal olmasi, ve biraz gizli bir yerde olmasindan dolayi baya bir asik oldum diyebilirim. Park evden 3,5 kilometre uzaklikta olmasaydi yeni kacis noktam olabilirdi. Ama yuruyecegim ya da bisikletle gidecegim artik, napalim.

Parkin adi "Ani Parki"ymis ve bu heykel 1940-45 arasinda savasta olenler adina dikilmis, tesekkur ediyor ve onurlandirildiklarini soyluyor. 

Arkadaki de Nøtterøy Kilisesi, soyledigimiz yer

Yasadigim adada bir kac tane kucuk meydan, supermarket, bakkal falan filan var ama genel olarak tarla, evler ve limanlardan olusuyor.

Aslinda Nøtterøy'de de Tønsberg'de de bir suru, onlarca park var, sehirler sehir gibi degil, her yer yemyesil. Ama bu park ayri bir hosuma gitti. Orada oturmak hakikaten huzur verdi ve bu yuzden paylasmak istedim! :)

NOT: Koro demisken, cogunlukla kilisede soylesek de biz de farkli farkli seyler yapiyoruz ve gecen haftaki bahar konserinde Nøtterøy kultur merkezinde Cats muzikalini oynadik. Samsun'da da koro gecmisim var ama hic bir muzikal deneyimim yoktu, cok ayri ve cok cok eglenceli bir sey:

En Güzel Hafta Sonu - 23 Nisan Kutlamaları ve Tönsberg Turu

The squad

Geçtiğimiz hafta cumartesi günü 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’ydı. Bizim bayramımızdı. Bu günü, her ne kadar ülkemizden uzakta olsak da, eğlenerek hatırlamamız ve anmamız gerektiğini düşündüm. Bu yüzden birkaç exchange öğrenciyi ve en cool host kardeşleri evime, barbekü yapmaya davet ettim. Toplamda 3’ü Türk, 13 kişiydik ve evime gelene kadar kimse günün anlam ve önemini bilmiyordu.

Önce Katie ve Brezilya’lı Constanza evime geldiler. Constanza hafta sonunu Katie’nin evinde geçirecekti, özellikle evimdeki bu buluşmaya katılmak için geldi. Diğerlerini beklerken sohbet edip müzik falan dinledik. Biz otururken Ufuk, Ufuk’un host kardeşi Einar ve en yakın arkadaşı Fredrik, Doğa geldi. Bu sefer ses sistemini bahçeye çıkardık ve güneşin altında bir yandan son ses müzik dinleyip şarkı söylerken bir yandan kart oyunları oynadık. Daha sonra herkes teker teker gelmeye başladı.

Şansımıza hava bir garipti, öğleden önce güneş hepimizi ısıtırken, öğleden sonra bir açıp bir kapamaya başladı. Biraz keyifsiz bir havaydı yani. Bahçede oturmayı planlamıştık, hava soğuk da olsa güneşin altında oturunca insan ısınıyor. Zaten gelen herkes hazırlıklı gelmişti, kabanlar, yün kıyafetler, atkılar falan.

Sosisleri ve hamburgerleri pişirip yeme faslı gayet curcunaydı. 13 kişinin yiyeceği şeyleri aynı anda kızartmak bir yana, masada hep bir ağızdan sohbet etmek ayrı bir zordu tabii. Ama sonrasında herkesin karnı doyunca yine bir sakinlik oluştu, ama biraz üşümeye başladık ve ‘kaffe-kake bordet’yi (kahve ve kek masası) içeride kuralım dedik.

Herkese siyah, acı Norveç kahvesinden yaptım (Türkiye’ye getireceğim şeylerden sadece bir tanesi de bu kahve sanırım) ve Doğa ve Ufuk’a Türk çayı (bir Karadenizli olarak evimde üç tane 500 gr’lık paket çay bulunduruyorum). Bir gece öncesinden Katie’nin evinde beraber yaptığımız Amerikan tarifi karamelli Brownie’den yedik.

Ufuk'un her fotoğrafında verdiği Yüce İsa pozunu taklit ederken

Artık bir konuşma yapmanın zamanıydı. Odama inip Türk bayrağımı yukarı, salona çıkarttım ve astım. Ufuk, Doğa ve ben yanyana geçtik. Elime bardağı alıp kaşığımla üç kez vurdum (bunu ilk kez host babaannemin doğum gününde onun için bir konuşma yapmak amacıyla gerçekleştirmiştim ve o zamandan beri sanırım her kalabalık buluşmada bir konuşma yapıyorum, genellikle ciddiyetsiz oluyorum tabii ama hoşuma gidiyor :P). Sonra da başladık günün anlam ve önemini belirten konuşmamıza. Bilmeyenler için Osmanlı’dan ve 1. Dünya Savaşı’nda nasıl berbat bir durumda olduğumuzdan, Kurtuluş Savaşı’ndan, Kurtuluş’un benim şehrimde başladığından, Atatürk’ün ilke ve devrimlerinden, Türkiye’yi nasıl sekülerleştirdiğinden, 23 Nisan 1920’de TBMM’yi açıp bu günü tüm dünya çocuklarına armağan ettiğinden ve bu günün kutlamalarını engellemeye çalışan ‘Yeni Türkiye’den nasıl nefret ettiğimizden bahsettik.

Herkes baya etkilenmişti bence, etkilenmeseler bile biz mutlu olmuştuk…

 Kek-kahve faslı da bittikten sonra biz yine 13 kişi, kart oyunları, müzik, dans, fotoğraflar… Gerçekten çok eğlenceli bir gündü.

Ufuk şovenistlik yaparken

girllllzzzzz

Bütün fotoğrafları paylaşmak istiyorum

evet hepsini 

Bu insanlarla gülmemek elde değil!

Cumartesi akşamı Doğa bizde kaldı, Pazar günü Tönsberg’i gezdiririm diye söz vermiştim. Ailem de bütün gün evde değildi ve çok geç geldiler. Misafirlerim gittikten sonra Doğa’yla etrafı öyle bir topladık ki, annemler geldiğinde sanki bugün 13 kişiyi ağırlamamışım gibi göründüğünü söylediler (Turkish girl power). Doğa’yla çekirdek çitleyip çay içtik, çünkü iki Türk kızı bir araya geldiğinde sohbetin ve dedikodunun yanında mutlaka bu iki şey olmalıdır!

Ertesi gün önce ailecek kahvaltı ettik, sonra Doğa’yla şehre kadar yürüdük. Canımız yürümek istediğinden değil aslında, Pazar günleri o kadar az otobüs var ki yürümeyip otobüs beklesek daha çok vakit kaybederdik. Neyse ki şehre 20 dakika yürüme mesafesinde oturuyorum, hava da güzeldi.

Benim üzerinde yaşadığım ada ile şehir merkezini 30 metrelik bir köprünün bağladığını daha önce söylemiştim sanırım. 2 adet bağlantı köprüsü var, biri arabalar, biri yayalar için. Yayalar için olanı kullanınca direkt en güzel mekanların ve manzaranın olduğu limana çıkıyor yol. Liman da tabii ki Doğa’ya göstereceğim yerler arasındaydı.

Tonsberg’in limanında çok güzel kafeler, restaurantlar ve dükkanlar vardır. Aynı zamanda yatlar. Bir de gemi şantiyesi vardır, ama bu gemiler normal, modern gemiler değildir. Tonsberg sahilinde, eski teknikleri kullanarak Viking gemileri inşa ederler.

bitmis gemilerden birinin uzerindeki oymalar

Tonsberg, Norveç’teki en eski şehir olarak bilinir ve Oslo’daki Viking Ship Museum’daki gemi, aslında Tonsberg’deki kazılarda çıkarılmış. Tonsberg Viking şehri olarak da geçer ve bu şehirde yaşayanlar da Vikingler’le sürekli iç içedir. Mesela eylül ayında 3 gün süren bir Viking Fest yapıldı bu bahsettiğim limanda. Yapımı tamamlanmış gemilerle fiyortu gezebilir, Viking tarzında giyinmiş, adeta Orta Çağ’dan fırlamış gibi görünen kadınlı erkekli satıcılardan yün, deri, mızrak, ok, yay, kılıç, kalkan gibi Viking tarzı eşyalar yanında hediyelikler de alabilirdik bu festivalde. Vikings dizisini izlediyseniz, orada kullanılan müzikleri, eşyaları, giysileri, herşeyin tıpatıp aynısını bu festivalde görebilirdiniz. Her ne kadar şu anda bu festival aktif olmasa da, limanda yıl boyu Viking gemisi yapıyorlar ve yıl boyu açık olan bir hediyelik eşya dükkanı var. Doğa da oradan bir Tonsberg anısı almak istedi. Dükkana girdik. Dükkanın başındaki adama bir şeyin fiyatını sorduğumda, nereden geldiğimi sordu (aksan problems). Türkiye diyince, ‘ooo o zaman her şey size yarı fiyatına!’ demez mi. Adam tam bir Türkiye hayranı çıktı yani. Türkiye’de nerelerde bulunduğunu sordum, her klasik Norveç’li gibi Alanya, Side vs demesini bekliyor, kum-güneş-deniz dışında, Türk kültürüne dair bir fikri olmadığını düşünüyordum. Adam bana Trabzon’a geldiğini söylemesi mi.. Biz şok. İsminin Eivind olduğunu öğrendiğimiz bu bey, bir çok kez Karadeniz’e ve İstanbul’da kalmış. Samsun’dan geldiğimi söyleyince daha da bir mest oldu. Orada yaklaşık bir saat süren bir sohbete başladık, dükkanda, ayaküstü. Gezip gördüğü yerleri, Türk kültürünün ve Türk kadının ne kadar güzel olduğunu, Vikinglerin aslında Orta Doğudan geldiğini ve Türkiye’den, Konstantinapolis’ten geçtiklerini, kalbinin Türkiye’de olduğunu, maceralarını anlattı da anlattı. Cami arka planlı, İstanbul boğazında geçtiğini düşündüğü bir yağlı boya tablosu gösterdi. Biz her geçen dakika daha da şaşırdık tabii, ilk kez Türkiye hakkında böyle bilgi sahibi biriyle karşılaştık. Ve şimdi en bomba kısım geliyor: Yapımı 2 sene içinde tamamlanacak olan Viking gemisi ile, Vikinglerin Norveç’e gelirken kullandığı yoldan geri gidip, Karadeniz sahillerine ulaşacaklarmış. Tonsbergden çıkıp, Norvec’in batı denizinden Norvec’in en kuzey bölgesi olan Finnmark’a, oradan Rusya’nın kuzey kıyılarına ve Rusya içindeki nehirler ve fiyortlar aracılığıyla güney denizlerine, Samsun’a, Trabzon’a… Samsun’da da duracağına dair söz verdi bana. Doğa bir şeyler almak istiyordu ama Eivind parasını kabul etmiyordu. İkimize de birer tane kendileri çıkarttıkları yerel dergiden ve daha önce viking gemisiyle yapmış olduğu seferlerden fotoğraflardan verdi.

yapim asamasindaki gemi

Sohbetin sonuna gelebildik ve dükkandan çıkabildik. Yapım aşamasında olan gemiye bakarken Eivind tekrar geldi ve fotoğrafımızı çekip facebook sayfalarında veya websitelerinde paylaşıp paylaşamayacaklarını sordu. Tamam dedik. Fotoğrafımızı çektikten sonra iletişim bilgileri alışverişini de yaptık ama bu zamana kadar fotoğraf göremedik. Yine de heyecanlanla internet sitelerini her gün kontrol ediyorum. Uzun bir süre daha fotoğraf göremezsek kendim mail göndereceğim sanırım.

Limandaki bu sohbet sonrası, Tonsberg’in sembollerinden biri olan Slottsfjell’e (Kale Tepesi) çıktık. Slottsfjell, yüzlerce yıl önce surlarla çevrili, tek uzun bir kalesi/kulesi olan bir tepeymiş. Şimdi tabii ki yığınlar kalmış, ama kaleyi restore etmişler. Kalenin tepesinden bütün Tonsberg’i, hatta benim yaşadığım evi bile görebiliyoruz dürbünlerle. Aynı zamanda çok ünlü bir müzik festivali olan Slottsfjellfestivalen de bu tepecikte düzenleniyor. Ne yazik ki bu festival, ben Norveç’e gelmeden önce gerçekleşti ve ben Türkiye’ye döndükten sonra gerçekleşecek… İçimde bir uktedir.

Tepede Constanza ve Katie ile karşılaştık. Birbirimizden habersiz aynı gün ve aynı saatte tepeyi misafirlerimize göstermeye çıkmışız. E 4 exchange birleşince bir kahve içelim dedik. Tepeden aşağı indik ve Wayne’s Coffee’den kahvelerimizi aldık. Ama Doğa’ya göstermek istediğim bir yer vardı, ki burayı ben de daha önce görmemiştim. Dolayısıyla onlarla oturmadık, kahvelerimizi elimize aldık ve şehir turumuza devam ettik.

Prenses Kristina, Slottsfjell'e cikarken heykelini goruyoruz. 1234 dogumlu prenses, babasi 4. Håkon'un zoruyla Ispanya krali 10. Alfonso'nun kardesiyle evlendirilmis ve ulkesinden ayrilmis. Bir daha ulkesini ve aileisni hic goremeden, genc yasinda ve mutsuz olmus.

Daha önce hiç farketmesem de, şehrimizin aslında Sanat Müzesi dışında bir müzesi daha olduğunu öğrendim: Slottsfjell Müzesi. Küçük Tonsberg’imize yakışık küçüklükte, birden fazla bölümden oluşan, mini minnacık bir müzeydi. 16 yaş ve altı ücretsiz giriyordu, ben zaten 16 yaşındayım ama Doğa adına da konuşup ‘Biz 16 yaşındayız’ diyince ikimiz de ücretsiz girdik. Müzenin ilk bölümü Vikinglerle alakalı tabii ki, yine kullandıkları eşyalar, maketler, balmumu heykeller. İkinci bölüm milattan önce Norveç tarihine kısa bir özet geçiyordu. Üstünde bulunduğum ada bir zamanlar buzlarla kaplıymış mesela, buzlar eridikten sonra Aaa burada bir ada varmış demişler. Üçüncü bölüm Nazilerin Norveçe ayak bastığı zamanlar ve savaş dönemleri ile alakalı. Dördüncü bölümde de 7 farklı balina türünün iskeletleri bulunuyordu. İki başlı balina fosili, bebek balina fosili, balina penisi gibi garip şeyler de vardı cam kavanozlar içinde. Bence azıcık korkutucuydu ama hep böyle kocaman bir hayvanın iskeletini görme hayalim vardı (aslında hayalim dinazor iskeleti görmekti ama olsun) ve bu hayalim ucundan gerçekleşti. Maalesef müzeyi çok kapsamlı gezemedik çünkü Doğa’nın trene binmesi gerekiyordu ve zamanımız kısıtlıydı. Doğa’yla ikimiz, bir çift müze hastasıyız ve Oslo’da gezmediğimiz müze kalmasın dediğimiz olmuştu. Maalesef Norveç’te ekonomik şartlar ve zaman kıtlığı, bunu yapmamıza izin vermiyor.

Bu da böyle bir hafta sonuydu, belki de en güzeliydi.

Iyi ki gelmis!

Random Bir Yazi - Norvec? ve Hakkinda (Neredeyse) Her Sey

Su siralar olan biten cok sey yok, ama canim cok yazi yazmak istiyor. Yazinca kafam dagiliyor cunku.
Ben de ne yazsam diye dusundum, once bir kac eski AFSlinin blogunu karistirdim ilham gelir diye. Gunlugumden sayfalar okudum.
Bu zamana kadar, basimdan gecen ozel olaylar haricinde, neredeyse hic yazi yazmadim. Norvec hakkinda, Turkiye ile arasindaki farklar hakkinda, gunluk yasantim hakkinda, insanlarin dusunme yapilari hakkinda, olumlu ve olumsuz, her seyiyle Norvec'i ele alan bir yazi yazmak istedim. Ayni zamanda bu zamana kadar bana hem Norvec'te hem Turkiye'de siklikla yoneltilen bazi sorulari da cevaplamak istedim. Hadi baslayalim o zaman.

• Neden Norvec?

Neden Norvec... Bu soruyla baslarsam burada olma sebeplerimin buyuk bir kismini anlatirim sanirim.
AFS sinavina girerken, kesinlikle Norvec olsun, tarzinda bir dusuncem yoktu. Acikcasi sira ulke tercihlerine gelene kadar, kafamda belli bir ulke yoktu, dusunmemistim bile nereye giderim diye. Sadece gitmek istiyordum. AFS hayatima girdiginden beri, tek dusundugum sey buydu: Gitmek. Nereye oldugunun da bir onemi yoktu, ben her yerde yaparim diyordum. Ilk sinavi gectim, mulakatlari gectim. Geldik ulke secimine, ama ne istedigimi bile bilmiyorum ki. Ama 5 ulke yazmak zorundaydim o listeye, sonra da ne cikarsa bahtima. AFS'nin internet sitesini actim, seceneklerime bakiyorum sirayla. Ilk basta, "Ingilizce konusulan bir yer olsun, en bastan dil mi ogrenecegim yani?" ve "ayy kesinlikle Almanca konusulan bir yer olmasin, nefret ediyorum Almanca'dan" seklinde iki fikrim vardi en azindan. Ingilizce konusulan bir ulke olmasi fikrinden vazgectim, zaten yeterli Ingilizcem vardi, neden baska dil ogrenmeyeyim dedim; ama listemde kesinlikle Almanca konusulan bir ulke de bulundurmadim.
Ulkelere sirayla baktikca belli kriterler olustu kafamda: Kesinlikle Avrupa'da olsun, Germen veya Latin dillerinden biri konusulsun, Almanca olmasin, Fransa icin dil sinavi gerek, fakir bir ulke olmasin, kuzeyde olsun, Iskandinavya'da olsun, Norvec olsun..... Iste nasil Norvec'i sectigimi kisaca ozetledim.
Ben 5 ulke tercihi yaptim; sirasiyla Norvec, Isvec, Belcika FL (Almanca ogrenmek istemiyordum ama Felemenkceye bile evet demisim), Italya, Ispanya (bu ikisi bos tercih, gitmek istedigimden degildi).
Kalbimde olan ulke her zaman Norvec'ti yani. Nordik ulkeler Avrupa'nin en iyileridir, mutluluk ve refah seviyesi yuksektir, en iyi egitim sistemlerine sahiplerdir. Norvec'i de Iskandinavya'nin en iyisi olarak gordum. Zaten Vikingler, kutuplar, kutup isiklari vesaire genellikle ilgimi ceken seylerdi.
Dil konusuna gelince, Norvecceyi 5 milyon kadar insan konusuyor ve ileride bir sekilde isime yarar diye dusundum, Turkiye'de kac kisi Norvecce biliyordur ki? Isime yaramasa bile Nordik dil konusmak cok cool bence..
1 Mayis 2015 cuma gunu eve postayla mektup geldi, AFS Turkiyeden. Annem telefonla aradi, Norvec'ten kabul geldi diye. Ilk ogrendigimde aglamistim ama mutluluktan mi korkudan mi bilemiyorum.

• Norvecce'yi nasil ogrendin? Gelmeden once calismis miydin?

Bu, Norvec'te ne zaman biriyle tanissam saskinlikla bana yoneltilen sorudur. Gecen hafta sonu arkadasimin dogum gunune gitmistik. Yeni tanistigim insanlarla beraber, exchange'imin ilk aylarinda tanisip sonrasinda gorusmedigim bazi kizlar da vardi. Ben konusmaya baslayinca hepsinin gozleri buyuyordu boyle:

-Ama sen Norvecce konusuyorsun?

-Evet?

-Nasil oldu bu?

-7 aydir burda yasiyorum? Suan Norvecce konusamasam anormal olurdu bu zaten...

- ?!?! E ama? Norvecce? Cok zor degil mi?

Hayir efendim, Norvecce zor falan degil. "Nordik diller dunyanin ogrenilmesi en zor dilleri yea ehe ehe" diye kim demisse kusura bakmasin ama bir tarafindan uydurmus.
Bir dilin, cok fazla kisi tarafindan konusulmamasi, o dilin zor oldugunu gostermez. Norvecce konusan az cunku burada nufus az. Norvecce = Ingilizce + Almanca. Biraz Ingilizcesi olan cok kolay ogrenir.
Kelimelerin neredeyse hepsi Ingilizce veya Almanca kokenli, telaffuz kolay, gramer zorlar belki biraz. Almancadaki gibi nesnelerin cinsiyeti var, ama fiil cekimi yok. Bir fiili butun oznelere ayni sekilde kullaniyorlar. Bla bla bla
Artik insanlar Norvecce konusmama sasirinca sinirlerim bozuluyor gercekten, veya Norvecceye zor dediklerinde.
Hayir, Norvecce cok basit! 4. aydan sonra Ingilizceye ihtiyacim kalmadi bile, Norvecce yetiyor.
Ayrica Turkiyedeyken calismadim. Yani calistim biraz ama, adimi, yasimi, nereden geldigimi soyleyebilecek kadardi. Bir de "seninle tanistigima memnun oldum" diyebiliyordum. Bir de sayilar, aylar, gunler, renkler falan. Basic yani. Ama burada ilk basta dil yetersizliginden dolayi cektigim sikintilar yuzunden baya bir Norvecce calistim, soylemezsem yalan olur.

• Egitim sistemi nasil?

Egitim sistemi muhtesem. Turkiye'yle karsilastirdigimda hic birsey ogrenmiyorlar diyebilirim. Adamlar liseye gelmis ama hala bizim ilkokul konularini goruyorlar, ustune ustluk zorlaniyorlar.
Egitim sistemi dunyanin en iyilerinden biri, ezber degil ogrenme uzerine kurulu. Yasamin her kosesinde ise yarayacak seyler ogretiyorlar, Norveclilerin genel kultur seviyelerinin cok yuksek olduguna eminim.
Okullar asiri modern ve high-tech, ogrenci-ogretmen iliskisi arkadas iliskisi gibi. Mesela ogretmenleri facebooktan eklemek yasak, ama isimleriyle hitap ediyoruz. Ogretmen sinifa geldiginde ayaga kalkmak, oturusa dikkat etmek falan gerekli degil. Ayaginin altina bir baska sandalye alip ayagini uzatanlar, ayakkabilarini cikarip oturanlar falan filan... Derste yemek yemek bile serbest, ustune dersi dinlemek zorunda da degiller. Dinlemeyince uyari alani gormedim.
Ogretmene soru sormak istedigimizde ogretmen ayagimiza geliyor.. Ilk basta bunu kavrayamayip sik sik ayaga kalkip ogretmenin yanina gittigim oluyordu. Sonradan digerlerine bakinca artik ogretmene "Hey sen! Bir gelsene" demeye basladim. Ama hala icim rahat etmiyor, kendimi baya saygisiz hissediyorum.
Okulun imkanlari cok yuksek, okul kutuphanesi Samsundaki sehir kutuphanesi kadardir. Basketbol, tenis, voleybol, futbol sahalari; birden cok salonu olan spor bolumu, gastronomi okuyanlarin yemek yaptigi mutfaklar, birden fazla konferans odalari, sinema salonu, tiyatro salonu, kocaman kantini, her ogrenciye ozel dolaplari, vs. Saymakla bitmez. Ayni zamanda okulun herkese kendi bilgisayarini sagladigini da soylemeyi unutmayayim.

• Derslerde ne yapiyorsun, sinav oluyor musun?

Ilk basta ogretmenlerim cok ustume gelmedi, siniftakiler bir derste 5 task yapiyorsa ben 2 task yapmakla sorumluydum mesela. Projelerde veya odevlerde bana biraz daha basitlestirilmis haliyle gorevler verildi. Derse katilimim en onemlisiydi ogretmenlerim icin. Sinavlara da ben kendimi hazir hissedene kadar girmedim. Norvecce yetersizliginden dolayi sinavlar zor geliyordu, Norveccemin eksikligi de beni uzuyordu (dil konusunda biraz takintiliydim evet). O yuzden ilk baslarda sinavlara girmedim. Zaten seneye denklik basvurusu yapip 12. siniftan devam etmeye calismayacagim ve bir alt donemle liseye devam edecegim, o yuzden nota ihtiyacim da yoktu burada. Norveccem gelistikce sinavlara girmeye basladim. 3-4 aydir da her sinava katiliyorum. Sinavlara calismak sikici ve bunaltici gibi gorunse de, aslinda dili daha iyi ogrenmenin cok guzel bir yolu. Gunluk hayatta cok kullanilmayan, daha zorlayici kelimeleri ogrenmemi sagliyor bu yontem. Bu sebeple evet, sinavlara giriyorum. Derslere de elimden geldigince katilmaya, odevleri yapmaya calisiyorum. Ama yapmayinca da kimsenin bir sey dedigi yok, exchange ogrenci oldugumdan herkes anlayis gosteriyor.

• Arkadaslar ve Sosyal Hayat

Norvec'te arkadas edinmek, diger her seyden daha zordu diyebilirim. Cok iclerine kapaniklar, duygularini kolay kolay belli etmiyorlar. Bizdeki gibi oyle ilgi alaka, arkadasin derdine ortak olma gibi adetleri yok. Bir keresinde bir arkadasim uzgun gorunuyordu ve ne oldugunu sormustum, "sana soylemeli miyim?" cevabini almistim mesela.
Sorunlarini cok onemsemiyorlar, okulda hungur hungur aglarsin ama kimse donup bakmaz mesela. Veya kimse dedikodu yapmaz, ne bileyim, bir kiz muhabbeti donmez, sirlar paylasilmaz.
Karsiliksiz iyilikten anlamiyorlar. Mesela 10 kronun lafini yapiyorlar. Veya paylasmayi bilmiyorlar:

(Sinemada)

-Ben patlamis misir aldim, istersen yiyebilirsin!

-Gercekten mi? Parasini odemem gerekmiyor mu?

Diyalogta goruldugu uzere, ben sadece patlamis misirimi paylasmak istedim. Cunku paylasmayi severim. Cunku bizde biri yerken oburu bakmaz. Cunku sadece aramizda guzel bir iletisim pekismesi olsun istedim. Kizsa bana para teklif etti.
Arkadas kavrami baya farkli yani, bu beni sogutan ve buraya adaptasyonumu zorlayan seylerden biri oldu. Cunku ne zaman buradaki bu arkadas iliskileri moralimi bozsa, buradaki ve Turkiyedeki arkadaslarim arasinda karsilastirma yapiyor, evdeki arkadaslarimi ozluyordum.
Neyseki suanda biraz bu paylasimci kisiligimi ogrenip benimsediler, ben de onlarin comfort zone'larini ve nelerden hoslanip nelerden hoslanmadiklarini ogrendim. Oyle saygi cercevesi icinde bir iliskim var hepsiyle. Egleniyorum iyi hos, ama Turkiyedeki arkadaslarimin yerine kimse gecemez.
Sosyal hayatimda 2 bolum var, exchange ogrencilerle yaptiklarim ve Norveclilerle yaptiklarim.
Exchange ogrencilerle yaptiklarim tabii ki daha eglenceli, ev partileri, Oslo turlari, AFS kamplari vesaire.. Ayrica beni onlardan daha iyi anlayan biri yok burada.
Norveclilerle yaptiklarima gelirsek, her cuma Frik'e katiliyorum. Bazen okul cikislari kafeye gidiyoruz, bazen evde bulusuyoruz. Ve ben her ne kadar eglensem de, arkadaslarimla aramda resmen formal bir iliski olmasini hala sevmiyorum, sevemiyorum.

• Sosyal medya kullanimi

Gencler vakitlerinin buyuk bir kismini facebook-instagram-snapchat arasinda geciriyor. Twitter veya whatsapp kullanan yok denecek kadar az. Ozel hayatin gizliligine cok onem verdiklerinden, neredeyse herkesin 2 instagram hesabi var. Biri herkesin gorup takip edebilecegi, acik olan instagram hesabi, biri de cok az kisinin takip ettigi, gizli olan, sacma sapan eglence amacli seyler paylastigi, gunluk yaptiklari seyleri gosterdikleri ve tabi ki komik selfilerle dolu instagramlari. Ben de buna uyum saglamak icin kendime bir private instagram hesabi actim. Bu hesabimi Norvecte tanistigim kisiler haricinde takip eden kimse yok, zaten Turkler takip etse rahat hissetmezdim.
Snapchati de cok kullaniyorlar ama mesela snapchat history'de bir sey paylasmiyorlar, ozel olarak arkadaslarina yolluyorlar sadece. Mesajlasma icin de facebooku kullaniyorlar. Sinif grubu ve group chati, en yakinlarimla olan grup konusmalari, icinde bulundugum 18218 tane exchange ogrenci grubu vesaire derken yillar sonra facebookta baya bir aktiflestim.

• Aile hayati ve host ailem

Sabah herkesin kahvaltisi ve beslenme cantasi kendi sorumlulugu. Hazir olan mutfaga gidiyor, kendine bir seyler hazirliyor ve yiyor. Bazen annem kahve falan yapiyor sadece ortanca kardesimle bana. Sonrasinda herkes okula, ise. Kimse kimseyi ise veya okula birakmiyor. Kardeslerim bisikletle gidiyor, ben otobuse biniyorum, anne ve babam o gun nerede calisacaklarina gore arabayi ve bisikleti paylasiyor. Her ailede anne de baba da calisiyor. Devlet dairelerinde calisanlarin isi saat 16.00da bitiyor, ve bir toplantinin ortasinda da olsalar, bir telefon gorusmesinde de olsalar saat 16.00 oldu mu herseyi kapatip cikma haklari var. 16.00'ya kadar baya calisiyorlar tabii, tembellik yok. 17.30-18.00 gibi hep beraber aksam yemegi yiyoruz. Aksam yemegini eve ilk kim gelirse o yapmaya basliyor, biz cocuklar da yardimci oluyoruz. Sonrasinda kim yine ne isi varsa onu yapiyor.
Hafta sonlari daha farkli tabii, daha cok eglenmek, gezmek, guzel yemekler yapmak uzerine kurulu.
Bu zamana kadar hic host ailemden bahsetmedigimi farkettim, artik zamani gelmistir sanirim.
Norvece geldigimden beri ayni aileyle yasiyorum, su zamana kadar hic bir sorunum olmadi. 7 ay icinde aramizda cok duygusal bir bag olustu aramizda. 3 host erkek kardesim var, yaslari 17, 15, 12. 17 yasinda olan Almanya'da exchange ogrenci, ben de onun odasini, korodaki yerini falan her seyini aldim birazcik.
Zaten kendi oz kardesim de erkek oldugundan, ve host annemle cok cok iyi bir iliskim oldugundan, kiz kardesim olmamasi sorun yaratmadi. Host annemle, gercek annemle de oldugu gibi herseyi rahatca konusabiliyorum.
Bu aileyle yasamanin en guzel yani, sicak aile ortamlarinin ve aramizdaki duygusal bagin, kendi oz ailemi cok fazla aratmayisi ve homesick yasamamam. Eger boyle bir aile ortaminda yasamasaydim, buyuk ihtimal o karanlik soguk kis gunleri basladiginda eve donmus olurdum.
Bir exchange yilinda bence host aile en onemli faktor. Host aile iyiyse exchange yili da guzel gecer diye dusunuyorum. Benim de sansima, maillesmelerimizden baslayarak hep guzel ve sicak bir iliskim oldu ailemle.
Ayni zamanda evdeki tek kizim ve bu, durumlari daha da guzellestiriyor. Ozellikle kiz ogrenci almak istemisler, ve hepsi benimle beraber yeni seyler deneyimliyor. Ayni zamanda evlerine gelmis ilk exchange ogrenci oldugumdan onlar da benim en iyi deneyimi yasamami istiyorlar ve dolayisiyla baya ustume dusuyorlar.
En sevdigim aile uyesi de host annem.

• Turklere karsi yaklasimlari nasil?

Acikcasi hakkimizda cok fazla sey bilmiyorlar diyebilirim. Cunku Turkiye hakkinda bir cok sacma sapan soruyla karsilasiyorum, artik cevaplamaktan gina geldi. Turkum dedigimde herkes Alanya, Antalya, Side diye saymaya basliyor. Buyuk bir kismi bu bolgelerde bulunmus, risk almamak icin Turk yemeklerinden tatmamis, kumsallarimiza bayilan ama kulturumuz hakkinda baska hic bir fikirleri olmayan insanlar bence. Yaklasimlarina gelince, Turkoldugum icin dislandigim, hakarete ugradigim, hor goruldugum bir durum olmadi; hic oyle hissetmedim.

• Bana sorulan en sacma sorular:

"Siz de yazilari soldan saga dogru mu okuyorsunuz?"

(Otobuste sohbet eden Suriyeli multecileri isaret ederek) "Ne dediklerini anliyor musun?"

"Domuz eti yemiyorsaniz ne yiyorsunuz?"

"Resmen Turkiyede bacon yok yani?"

"Daha once hic kar gordun mu?"

(Harry Potter'i hic izlemedigimi soyledigimde) "Ama Turkiye'de de Harry Potter var degil mi?"

"Burada neden sacini ortmuyorsun?"

"Fes takan var mi?"

"Hala deve mi kullaniyorsunuz?" (bunu soran kisi cok ciddiydi)

"Niye Norvec'e geldin ki burasi cok sikici"

Aklima gelenler bunlardi. 

Tabii ki bu yazi burada bitmez, ama aklima gelen ve en cok aldigim sorulari yanitlamak istedim. Eger sizin de sorunuz varsa yorumlara anonim olarak veya isminizle yazabilir, mail atabilir ya da sosyal medya uzerinden ulasabilirsiniz. 

Sorun abi, ozellikle seneye exchange ogrenci olacak kisilerden veya AFSye basvurmak isteyenlerden soru alirsam daha da sevinirim, sorular hem Norvec ve exchange hayati hakkinda hem de AFS hakkinda olabilir. 

Okudugunuz icin tesekkurleeeer